Z tomiku Les abattoirs de Bruxelles:
Wezwanie na 3:33
nie ma adresu ulicy domu
ale kiedy tu weszłam sala była już pełna
czy nauczyłam się przenikania przez ściany
na bramce ktoś szepnął mi do ucha
że, tylko nawiedzeni marą wiedzą jak tu trafić
nagle jest ona – zaczyna défilé
kreacje w pastelowych kolorach
buty i inne dodatki stonowane
nie wiadomo gdzie i kiedy się przebiera
jest ciemno – błyszczy tylko nitka
Wisławy Sz
Kocham cię
to znaczy
twój profil jest szlachetny
jesteś jak dojrzała pomarańcza
sok cieknie mi po palcach
kiedy cię otwieram
zlizuję każdą kroplę
Wiersz
wiersz – każdy widzi
Prezent
następny prezent
o który tak się dopytujesz
już znalazłam
Trumna
w rozmiarze XXL
powinna cię uszczęśliwić
złożysz tam wszystkie
breloczki sukienki
pierścionki
perfumy
poziomki z ogródka
a ja wynajmę firmę ochroniarską
na wieki wieków
Z tomiku Sen o tramwaju:
Ob(ł)awa
obawiałam się saren ich czujnego węchu
one czyhają na pączki róż one trzymają wartę
kiedy latem półgłosem plotę tobie wianki
one otaczają dom gęstym kordonem i przez
dziurkę od klucza do nozdrzy wciągają słowa
potem w środku zimy larwy wierszy chodzą
im po głowach znajdują tam sobie miejsce
na przepoczwarzenie i wylatują uciekają
wersy bezwstydnie latają po całej wsi
trzepotanie skrzydeł zostawia na śniegu
kolorowe ślady i blizny jak po tajfunie
a przed domem walają się resztki róż
jakieś litery sylaby czasem całe słowa
W twoim oku
w twoim oku Ziemia przesłania Słońce
w twoim oku brzask oplata źrenicę zielenią
szafirem błękitem brązem płynie daleko
daleko aż po sen aż do urwiska kosmosu
w twej źrenicy tańczą nagie dziewczyny
wbiegają jak dzikie konie na smugi stepów
karawaną przemierzają gorące piaski pustyni
zanim odmrożą sobie nogi w śniegach lodowca
zanim przebrną nad przepaścią wodospadu
zanim boso przejdą po kamieniach do głazów
w twoim oku ktoś buduje świątynię rękoma
wygładza głazy ich brzegi szlifuje palcami
rzeźbi pacierze stawia wielkie złote ołtarze
Ur Les abattoirs de Bruxelles:
Kallelse till 3:33
det saknas adress gata husnummer
men när jag kom in var det redan fullt
har jag lärt mig att gå genom väggar
vid insläppet viskade någon i mitt öra
att bara de hemsökta kunde hitta hit
plötsligt är hon där – påbörjar sin defilé
kreationerna i pastellfärger
skorna och andra detaljer nedtonade
okänt var och när hon byter om
det är mörkt – bara
Wisławas tråd glimmar
Jag älskar dig
det vill säga
din profil är nobel
du är som en mogen apelsin
saften rinner mellan mina fingrar
när jag öppnar dig
jag slickar i mig varenda droppe
En dikt
en dikt – det ser man
En present
nästa present
som du frågar så mycket om
har jag redan hittat
En kista
i storlek XXL
borde göra dig överlycklig
där lägger du alla
hängsmycken klänningar
ringar
parfymer
smultron från trädgården
och jag hyr in ett bevakningsbolag
i evigheters evighet
Ur Drömmen om spårvagnen:
Drevslan
jag var rädd för rådjuren deras vaksamma luktsinne
de lurpassar på rosenknopparna de håller vakt
sommartid när jag lågmält flätar kransar åt dig
omringar de huset i en kompakt kedja
och genom nyckelhålet drar in orden i nosen
sedan mitt i vintern kretsar dikternas larver
runt i deras huvuden hittar plats
för att förpuppas och flyger ut flyr iväg
verserna flyger skamlöst omkring i hela byn
vingarnas fladder lämnar i snön
färgade spår och ärr som efter en tyfon
och rosenresterna skräpar framför huset
något slags bokstäver stavelser ibland hela ord
I ditt öga
i ditt öga skymmer Jorden Solen
i ditt öga omslingrar gryningen pupillen med grönt
safirblått azurblått brunt flyter långt bort
långt bort ända till drömmen ända till universums brant
i din pupill dansar nakna flickor
springer som vilda hästar ut på steppernas strimmor
tar sig fram i karavan genom öknens heta sanddynor
innan de har förfrusit fötterna i glaciärens snö
innan de har vadat över vattenfallets stup
innan de har gått barfota på stenarna fram till klippblocken
i ditt öga bygger någon ett tempel med sina händer
jämnar till klippblocken slipar deras kanter med fingrarna
skulpterar böner reser stora guldaltare
Från polska av Jurek Hirschberg