Dorota Szatters: Warszawskie Jeruzalem

1939: miasto jest. 1945: miasta nie ma. Najnowszy tomik wierszy Doroty Szatters sygnalizuje już w tytule, że nie cofa się przed trudnymi tematami. Jest w tym Warszawskim Jeruzalem i Warszawa, i Jerozolima, jest paradoks dwóch miast w jednym, dwóch narodów w jednym, mieszkańców cierpiących razem, ale osobno. Jest dychotomia życia i śmierci – śmierci domów i ludzi, ulic i rodzin, dzielnic i narodów. I przewija się przez te strony jeden wątek jakoby odrębny, bo monolitycznie zakrzepły w coś niepodzielnego, wyłamującego się ze wspólnoty losu i męki. To śmierć Żydów.

Dorota Szatters jest poetką i myślącą, i czującą. Gdyby nie była, musiałaby wybierać mniej karkołomne tematy. Jej Warszawskie Jeruzalem jest dowodem (nie jedynym – wystarczy zapoznać się na przykład z twórczością Grzegorza Kwiatkowskiego), że pisać dzisiaj poezję o Zagładzie można, a więc należy.

Spośród przetłumaczonych przeze mnie na szwedzki wierszy z tego zbioru wybieram jeden – z ostatniej strony, gdzie poetka kończąc swoją wędrówkę wśród ruin konfrontuje nasze wspólne jądro ciemności: zdolność do zła.

Spójrz na poprzedni tomik wierszy Doroty Szatters. Oto „Eremita” z cyklu Szychta.

Jurek Hirschberg